Her şey sporcu olmanıza karar vermenizle  başlamıştı..

Mahalle arasındaki tek kale maçlarınızı takip eden bir abiniz önermiştir sizi semtinizin spor kulübüne..

Okulda mendil kapmaca oynarken beden eğitimi öğretmeniniz keşfetmiştir sizi, elinizde mendil bahçeyi bir uçtan bir uca tazı gibi koşarken..

Basketbol ya da voleybol takımlarına aradıkları o ‘uzun boylu çocuk’ oluşunuz, yolunuzun bundan sonraki yönünü belirlemiştir..

Okul çantanızın yanına spor çantanız, ders programınızın yanına antrenman ve müsabaka saatleriniz  eklenmiştir..

Aileniz pek istekli değildi belki de dersleriniz aksayacak korkusundan ve şart koşmuştur babanız;

“Not ortalaması kesinlikle düşmeyecek !”  diye..

Patlayan her kasınız, hedefinize bir adım daha ilerlediğinizin haberini vermiştir size can acısıyla..

Annenizin içini kemiren uzak deplasmanlar başlamıştır..

Günler aylar birbirini kovalamış ve siz istediğiniz yere gelmişsinizdir..

Uzun yıllar formasını giyeceğiniz takımınızla başarıdan başarıya koşuyorsunuzdur..

Yarış pistlerinde  tek başınıza koşmayacağınızı söylüyordur size tribündeki her bir bakış..

Örnek bir kaptan olarak, maç sonlarında hep birlikte selamlamışsınızdır taraftarlarınızı  senelerce..

Rekorlar kırmış, madalyalar almışsınızdır..

Şampiyonalarda sizin takımınız hep en favori olmuştur..

Yorulmuş ya da sakatlanmış olmak yolunuzdan alıkoyamamış sizi, hep çok çalışmış, çok fedakarlık etmişsinizdir kendinizden..

İki gece üst üste dışarı çıktığınız kırk yılda bir olmuştur..

Arkadaşlarınızla hep madalyalar sonrası eğlenmeye gitmeyi  tercih etmek zorunda kalmışsınızdır..

Arada sinemaya gitmiş olsanız da, yorgunluğunuzu en iyi, spordan ilk kazandığınız parayla aldığınız koltukta uyuyarak geçirmişsinizdir..

Hüzünlü vedalarınız da olmuştur,

“Yıllardır formasını giydiği  kulüpten anlaşarak ayrıldı!”  cümlesiyle biten..

Vee vakit gelmiştir artık !

Son top yere düşmüş, baş hakem son düdüğü çalmış, kenar hakemleri son bayrağı kaldırmış ya da indirmiş, finişi geçen son adım atılmıştır.

Seyirci sahaya bakarken biliyordur, sizi o formayla, orada, son kez gördüğünü..!

Siz, olduğunuz yerden seyirciye bakarken biliyorsunuzdur bir daha bu formayla, sahadaki görev yerinizde olamayacağınızı..!

Seyirci sizi bir daha izleyecek olamasa da şimdiye kadar izlemiş olmanın gururuyla, bayrak yarışında sıranın genç oyunculara geldiği gerçeğini bilerek heyecanlanır..

Zaman hızla akarken, içinde olduğunuz cümleler ‘şimdiki zamanla’ kurulmamaya başlanmıştır..!

Önce  -di’li geçmiş zamanlarda, daha sonra da -miş’li geçmiş zamanlarda almışsınızdır sporun mazisindeki  yerinizi..!

Sosyal medya hesaplarınızdan arada mesajlar yazar size,  sizin zamanlarınızın spor takipçileri..

“Annem sizin hayranınızdı, o yüzden beni de atletizme yönlendirdi. Bende sizi izleyerek, sizin gibi olmaya çalışıyorum.”

“Voleybolu sevdiysem, bu sizin mükemmel bir oyuncu olduğunuz içindir.”

“Ben sizinle parkeye aşık olup baskete başladım. Keşke sizi bir daha dünya gözüyle izleyebilseydim..”

Mesaj yazanlar biraz buruk ama size ulaşabildikleri için mutluluğu, sizse;

“Bugün hâlâ hatırlanıyorsam doğru işler yapmışım.”

diyebilmenin  vermiş olduğu  gururu yaşıyorsunuzdur..

Bedenin zamanın içinde, ruhunsa zamanın dışında olduğu yaşlarınızdasınızdır..

“Bıraksalar 25 yıl daha oynarım.”

 dedirten ruhunuzdur hâlâ sahanın bir yerlerinde dolaşan,  koşan, top çalan, pas atan, smaç vuran..!

Bedeniniz için çalan son düdüğü ruhunuz hiç duymamıştır aslında..

Ve ikisi asla aynı zamanlarda yolculuk etmeyecektir bundan sonra…

Çünkü araya aşk girmiştir ilk gün duyduğunuz, o ilk düdük sesiyle…

fatma madi