Şimdiki nesil bilmez, bundan on sene önce hedef turnuvalarımız çok başkaydı.  Çünkü hayallerimiz vardı. Hayal kurarak yola çıkanların başarılarıyla sevinmiş, gurur duymuştuk. Ve bizlerde onlardan hayal kurmayı, hayallerin peşinden inançla gidilirse başarılı olmayı öğrenmiştik. Evet bunu biz ve bizden önceki nesil görebilmişti, Filenin Sultanları’nın Avrupa ikinciliğini tüm ülke birlikte kutlarken  “Anne kız birlikte voleybola” sloganımız bile olmuştu.

Hayaller iyice büyümüş Grand Prix’lerde alınan dereceler dahi küçümsenir olmuştu. Oysaki orası bile en az  Japonya kadar uzak hayaldi bize ama bunu  gerçekleştiren milli takım ruhu vardı.

Skorda öne geçince tabelaya hatıra fotoğrafı  çektirdiğimiz Rusya’yı iki de bir yener hale gelmiştik.  Tarihimizde ilk kez olimpiyatlara  gitmiştik daha dört yıl öncesine, şimdinin  +7’si hatırlamayabilir ama aynen bu dediklerimi hatta  fazlasını başarmıştı Bayan Milli Voleybol Takımımız.

Tüm bu hayallerden vaçgeçtik! Geçmek zorunda bırakıldık!

Alametifarikayı  tablette arayan  genç hocamızla genç yıl ilk kez katıldığımız ve altın madalyayla döndüğümüz Montreux  turnuvasının ikincisine yine coşkuyla gidiyoruz.  Bizler için bu turnuvalar hayal kırıklığı olsa da hocamız için aldığı her derece başarıdır. Kaldı ki geçen senenin şampiyon takımının şampiyon hocası olarak orada olacak.  Elinde yenilenmiş geniş bir kadro var. Kadro da çok itina ile seçilmiş.  Kazanırsa yeni kadro ile kazanmış, olurda derece elde edemezse Avrupa’nın en iyi  pasörü, orta oyuncusuyla gitmiş olmanın verdiği bahane olacak!

Bahane Ferhat  Akbaş’ın mı yoksa TVF’nin mi bilemem ama bildiğim şu ki bundan sonra bizim hedef turnuvamız Montreux.  Yok öyle olimpiyat hayali, bir kez gittik yine gideriz hikayesi. 

Montreux’de  şampiyon olalım yeter. 

  fatma madi